Zgodnie z art. 19d ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy agencja zatrudnienia ma prawo pobierać – od osób, dla których poszukuje zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub którym udziela pomocy w wyborze odpowiedniego zawodu i miejsca zatrudnienia – wyłącznie opłaty z tytułu faktycznie poniesionych kosztów związanych ze skierowaniem do pracy za granicą, poniesionych na:

1. dojazd i powrót osoby skierowanej,
2. wydanie wizy,
3. badania lekarskie,
4. tłumaczenia dokumentów. 

Ponadto, przed skierowaniem osoby do pracy za granicą albo pracy tymczasowej, do podmiotu działającego poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, agencja zatrudnienia jest obowiązana do przekazania jej na piśmie informacji o kosztach, opłatach i innych należnościach, związanych z kierowaniem do pracy oraz podjęciem i wykonywaniem pracy za granicą.

Zgodnie z art. 85 ust. 2 pkt 7 cyt. ustawy, informacje o kwotach należnych agencji zatrudnienia z tytułu faktycznie poniesionych kosztów, związanych ze skierowaniem do pracy za granicą, poniesionych na: dojazd i powrót osoby skierowanej, wydanie wizy, badania lekarskie i tłumaczenia dokumentów – powinny być podane w pisemnej umowie zawieranej przez agencję zatrudnienia z osobami kierowanymi do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych.

Pobieranie przez agencję od osoby, dla której poszukuje zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub której udziela pomocy w wyborze odpowiedniego zawodu i miejsca zatrudnienia, dodatkowych opłat, innych niż wymienione wyżej jest wykroczeniem określonym w art. 121 ust. 2 cyt. ustawy, zagrożonym karą grzywny od 3.000 do 5.000 zł. Taka sama kara grozi także za nieprzedstawienie osobie kierowanej do pracy za granicą pisemnej informacji o kosztach, opłatach i innych należnościach lub przedstawienie informacji niezgodnej ze stanem faktycznym (art. 121c cyt. ustawy). W przypadku stwierdzenia takich naruszeń inspektorzy pracy kierują do sądu wnioski o ukaranie.