Dla większości osób głuchych język polski to język obcy. Zawierając umowę o pracę z taką osobą należy więc mieć na uwadze, że może ona nie rozumieć zawartych w niej zapisów. Jak należy w tej sytuacji postąpić?
Dla większości osób głuchych język polski to język obcy. Zawierając umowę o pracę z taką osobą należy więc mieć na uwadze, że może ona nie rozumieć zawartych w niej zapisów. Jak należy w tej sytuacji postąpić?
Zgodnie z art. 7 i 8 ustawy o języku polskim przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy na terytorium Polski należy używać języka polskiego, jeżeli:
- pracownik mieszka w Polsce w momencie podpisywania umowy,
- a praca ma być wykonywana w Polsce.
W związku z tym wszystkie dokumenty związane z zatrudnieniem, w tym umowa o pracę, muszą zostać sporządzone w języku polskim. Umowę o pracę zawiera się przy tym obowiązkowo na piśmie (art. 29 § 2 Kodeksu pracy).
Aby dopełnić ustawowo wymaganych formalności, pracodawca ma zatem obowiązek sporządzić umowę o pracę w formie pisemnej w języku polskim. Nie wolno natomiast zapominać, że czytanie jest nieodłącznie związane ze znajomością języka polskiego. Tymczasem – choć nie jest to wiedza powszechna – dla części osób głuchych język ojczysty jest językiem obcym. Zrozumiały jest dla nich polski język migowy (PJM), który jest naturalnym wizualno-przestrzennym językiem porozumiewania się osób doświadczających trwale lub okresowo trudności w komunikowaniu się.
Przepisy prawa pracy nie odnoszą się do problemu zrozumienia treści umowy przez osobę głuchą. Z uwagi na brak rozwiązań systemowych wydaje się, że najlepszą metodą na uniknięcie nieporozumień jest skorzystanie z usług tłumacza polskiego języka migowego, który przetłumaczy treść zawieranej umowy o pracę. Będzie to komfortowe dla obu stron stosunku pracy. Wskazane jest również, aby w umowie znalazł się zapis potwierdzający, że jej treść została przetłumaczona oraz że jest ona w pełni zrozumiała dla zatrudnianej osoby.
